Przedsiębiorca (dostawca), który sprzedaje towar, ustala ze swoim odbiorcą, że płatność za dostawę nastąpi w ciągu 30 dni. Jest to czas, w którym formalnie realizowany jest przychód, co powoduje powstanie zobowiązania podatkowego, chociaż gotówka jeszcze nie wpływa. W tym czasie może też zaistnieć potrzeba uregulowania innych należności: za dostawy materiałów do produkcji, wynagrodzeń itp.
W tej sytuacji pomocny może być faktoring.
Umowę zawiera się szybko ponieważ przesłanki do jej podjęcia są inne niż w np. kredycie bankowym, mniejsze znaczenie ma ocena zdolności kredytowej, a ważne staje się to, czy w obrocie handlowym dostawcy z jego odbiorcami występują okoliczności utrudniające skuteczne ściąganie należności. Nie trzeba ustanawiać prawnych zabezpieczeń rzeczowych ponieważ standardowymi formami zabezpieczenia w faktoringu są same faktury (wierzytelności) oraz weksel własny.
Następnie należy powiadomić odbiorców, iż taka umowa została zawarta i na jej podstawie wszelkie prawa wierzyciela zostały przeniesione na Faktora. Odtąd płatności za faktury odbiorca będzie kierować na konto Faktora, a nie jak dotychczas na konto dostawcy. Jest to jedyna zmiana, jaką odczuje odbiorca towaru.
